خادم مردم، عاشق خدمت

شریف زمانی، مدیرمسئول ملت بیدار آنلاین نوشت: در سالگرد شهادت دو بزرگ‌مرد تاریخ معاصر ایران، ابراهیم رئیسی و حسین امیرعبداللهیان، دل‌هایمان پر از غم و افتخار است. این دو انسان والامقام، با زندگی و شهادتشان، معنای واقعی خدمت، صداقت و مردمی بودن را به ما آموختند. آن‌ها نه تنها در کسوت مسئولیت‌های کلان کشور، بلکه در تک‌تک لحظات زندگی‌شان، نشان دادند که می‌توان با قلب و روحی پاک، برای مردم و آرمان‌های والا زیست و حتی جان داد.

وقتی از ابراهیم رئیسی سخن می‌گوییم، تصویر مردی پیش چشم می‌آید که انگار تمام وجودش برای خدمت به مردم ساخته شده بود. او که در مسئولیت‌های مختلف، از دستگاه قضایی گرفته تا ریاست‌جمهوری، همواره یک اصل را سرلوحه کار خود قرار داده بود، مردم، قلب تپنده هر تصمیم و اقدام. رئیسی، چه در جلسات رسمی و چه در سفرهای استانی‌اش، نشان داد که فاصله‌ای بین مسئول و مردم قائل نیست. او به میان مردم می‌رفت، نه برای نمایش، بلکه برای شنیدن دردهایشان، لمس مشکلاتشان و یافتن راه‌حلی برای آن‌ها.

سفرهای استانی او، که گاه با انتقادهایی همراه بود، نمادی از مردمی بودنش بود. او باور داشت که برای فهم مشکلات، باید از نزدیک با مردم گفت‌وگو کرد. تصاویر او در میان روستاییان، کارگران و اقشار محروم، نه تصاویری ساختگی، بلکه بازتابی از روحیه‌ای بود که خدمت را نه وظیفه، بلکه افتخار می‌دانست. رئیسی در هر گام، نشان داد که خدمت به مردم، تنها زمانی معنا دارد که با اخلاص و صداقت همراه باشد. او از جنس مسئولانی نبود که پشت میزهای بلند، از مردم فاصله می‌گیرند؛ او در میان مردم بود، با آن‌ها خندید، با آن‌ها گریست و برای آن‌ها زیست.

صداقت رئیسی، در کلام و عملش موج می‌زد. او وعده‌های بزرگ و غیرواقعی نمی‌داد، بلکه آنچه را که می‌توانست انجام دهد، با تمام وجود دنبال می‌کرد. وقتی از عدالت سخن می‌گفت، این تنها یک شعار نبود؛ او در دستگاه قضایی، تلاش کرد تا فساد را ریشه‌کن کند و حقوق پایمال‌شده را به صاحبانش بازگرداند. این صداقت، در نگاهش، در سخنانش و در تصمیم‌هایش هویدا بود. مردم او را باور داشتند، چون می‌دیدند که او پیش از آنکه به فکر نام و مقام باشد، به فکر گره‌گشایی از مشکلات آن‌ها است.

در کنار ابراهیم رئیسی، حسین امیرعبداللهیان چون ستاره‌ای در آسمان دیپلماسی ایران درخشید. او دیپلماتی بود که نه تنها در مذاکرات بین‌المللی، بلکه در قلب مردم ایران جای داشت. امیرعبداللهیان، با وجود حضور در عرصه‌های پیچیده سیاست خارجی، هیچ‌گاه از مردم و آرمان‌هایشان فاصله نگرفت. او دیپلماسی را نه به معنای معامله با ارزش‌ها، بلکه به معنای دفاع از حقوق ملت ایران می‌دانست.

خدمت او به ایران، در مذاکراتی بود که با اقتدار و عزت انجام می‌داد. او در برابر قدرت‌های جهانی، نه از سر ضعف، بلکه از موضع قدرت سخن می‌گفت. صداقتش در این بود که هرگز حاضر نشد منافع ملی را فدای مصلحت‌های زودگذر کند. او به مردم ایران باور داشت و این باور را در هر مذاکره‌ای به نمایش می‌گذاشت. امیرعبداللهیان، با دانش و تجربه‌ای که در حوزه دیپلماسی داشت، نشان داد که می‌توان هم انقلابی بود و هم دیپلمات؛ هم عزت را حفظ کرد و هم گفت‌وگو کرد.

مردمی بودن او، در سادگی و بی‌ریایی‌اش نمایان بود. او که در بالاترین سطوح دیپلماتیک کشور فعالیت می‌کرد، هیچ‌گاه خود را از مردم جدا ندانست. خاطرات همکارانش از او، حکایت از مردی دارد که در عین جدیت در کار، قلبی مهربان و روحی فروتن داشت. او به جوانان و نسل جدید اهمیت می‌داد و معتقد بود که آینده ایران، در گرو همراهی و همدلی با مردم است.

ابراهیم رئیسی و حسین امیرعبداللهیان، هرچند در دو حوزه متفاوت فعالیت می‌کردند، اما یک ویژگی مشترک داشتند، عشق به مردم و خدمت به آن‌ها. این دو شهید، نشان دادند که می‌توان در بالاترین مناصب، همچنان خاکی و مردمی ماند. آن‌ها با عملشان به ما آموختند که خدمت، تنها در انجام پروژه‌های بزرگ نیست؛ گاهی یک گوش شنوا، یک دست یاری‌گر و یک قلب صادق، بزرگ‌ترین خدمت به مردم است.

رئیسی در سفرهای استانی‌اش، با مردمی که سال‌ها احساس فراموشی کرده بودند، گفت‌وگو می‌کرد. او به مناطق محروم می‌رفت، نه برای عکس گرفتن، بلکه برای شنیدن و عمل کردن. امیرعبداللهیان نیز در صحنه بین‌المللی، صدای همین مردم بود. او در مذاکرات، نه تنها از منافع ایران، بلکه از عزت و کرامت مردمی دفاع می‌کرد که سال‌ها در برابر تحریم‌ها و فشارها مقاومت کرده بودند.

این دو مرد بزرگ، با شهادتشان نیز پیامی جاودانه به ما دادند، خدمت به مردم، راهی است که پایانش جز عزت و افتخار نیست. آن‌ها در راه خدمت به ایران و ایرانی، جان خود را فدا کردند و نشان دادند که شهادت، پاداش کسانی است که با صداقت و اخلاص، برای مردمشان زندگی می‌کنند./ پایان پیام