آتش‌بس در بزنگاه مقاومت؛ تجربه‌ای برای امروز
در برابر دشمنی که هنوز بر اشغال، ترور و تحقیر ملت‌ها اصرار دارد، ایستادگی تنها راهی‌ست که عزت را تضمین می‌کند. تجربه‌ی خرمشهر باید بار دیگر، تکرار شود؛ نه فقط در خاک، که در ذهن، در سیاست، و در اراده‌ی یک ملت.
محمدامین سالاری، خبرنگار و فعال رسانه‌ای، در یادداشتی نوشت: امروز و در شرایطی که پس از دو هفته درگیری مستقیم، خبر آتش‌بس میان ایران و رژیم صهیونیستی منتشر شده، بار دیگر حافظه تاریخی ملت ایران به صحنه فراخوانده می‌شود. سخنان رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار جمعی از مردم خرمشهر و آبادان، همچون نقشه‌ای راهبردی است برای تحلیل امروز و تصمیم فردا.
رهبر انقلاب در آن دیدار با اشاره به نقشه آبادان و خرمشهر در روزهای اشغال و محاصره گفتند: آن روزهاى اوّلِ جنگ و هفته‌هاى اوّل جنگ، بَعد از آنکه خرّمشهر به وسیله‌ى دشمنان اشغال شده بود و آبادان در محاصره بود و سرتاسرِ جزیره‌ى آبادان زیر آتش دشمن بود، بنده وقتى به نقشه‌ى جزیره‌ى آبادان و شهر خرّمشهر نگاه می‌کردم، مثل اینکه یک پنجه قوی قلب من را به‌شدت می‌فشرد... از تصور اینکه خرمشهر عزیز، این کوچه‌ها، خانه‌ها و نخلستان‌ها زیر پای دشمن غاصب است، تمام روحم زیر فشار قرار می‌گرفت.
این تصویر، بسیار فراتر از یک خاطره است؛ بیانی از حقیقت اشغال و پیامدهای تسلیم است. امروز نیز، اگر نقطه‌ای از خاک ما هدف تجاوز قرار گیرد یا سایه‌ی رژیم صهیونیستی بر سر ملت‌های منطقه بیفتد، همان فشار دوباره جان خواهد گرفت.
رهبر انقلاب در همان سخنان، پرده از تلاش جهانی برای تحمیل آتش‌بس در جنگ تحمیلی برداشتند و گفتند: تلاش جهانى براى این بود که ما را بکشانند پاى میز مذاکره، آتش‌بس بدهند، [سپس] هیجان ما که فرو نشست، انگیزه‌ى مردم ما که تمام شد، سلاح‌ها را که زمین گذاشتیم، بَعد بگویند خیلى خب در یک برنامه‌ى پانزده‌ساله، ده‌ساله، فلان امتیازات را از شما می‌گیرند، زمین‌هایتان را وجب‌به‌وجب می‌دهند؛ برنامه این بود.
آیا این دقیقاً همان مدلِ پیشنهادیِ امروز برای مدیریت درگیری‌ها نیست؟
رهبر انقلاب همچنین به تلخ‌ترین تجربه اعراب در برابر اسرائیل اشاره کردند و فرمودند: ما آتش‌بسِ اَعراب و اسرائیل را دیده‌ایم. بزرگ‌ترین غلط اَعراب در منطقه‌ى فلسطین اشغالى ــ چه در قسمت سوریه، چه در قسمت اردن، چه در قسمت مصر و صحراى سینا ــ این بود که آتش‌بس را قبول کردند؛ آتش‌بس را که قبول کردند، دشمن خودش را صاحب‌اختیار آن‌جا دانست؛ حالا به دشمن می‌گویند برو، می‌گوید نمی‌روم مگر امتیاز بدهید؛ امتیاز می‌گیرد و عقب می‌رود و تازه عقب هم نمی‌رود! دیدید امتیازى که در کمپ‌دیوید به دشمن داده شد، چقدر خفّت‌بار بود، تا وجب‌به‌وجب این صحراى وسیع را عقب بزنند.
این هشدار تاریخی، امروز نیز زنده است. آتش‌بس اگر تنها فرصتی باشد برای دشمن تا نفس تازه کند، سلاح‌هایش را بازآرایی کند، و شرایط سیاسی منطقه را در خدمت خود بچیند، نه‌تنها یک فرصت نیست، بلکه تله‌ای است که ملتی هوشیار نباید پایش برود.
آن‌چنان‌که رهبر انقلاب درباره روش لیبرال‌ها در جنگ تحمیلی گفتند: عدّه‌اى باورشان شده بود که ما خرّمشهر را از دست داده‌ایم و معتقد بودند که باید بنشینیم با دشمنى که وارد خانه‌ى ما شده، مذاکره کنیم تا در سایه‌ى این مذاکره بتوانیم وجب‌به‌وجب و قدم‌به‌قدم سرزمین‌هاى خانه‌ى خودمان را پس بگیریم. حالا [اینکه] چقدر طول میکشید، خدا میداند.
و امروز نیز، ملت ایران همان ملتی است که خرمشهر را با ایمان، مقاومت، و اتکای به مردم آزاد کرد؛ نه با تکیه بر سازش. ما به فضل الهی، آن امیدهای آن روزمان را با چیزی زیادتر تحقّق‌یافته می‌بینیم، این معجزه ایمان، استقامت، اتحاد، و انسانِ مؤمن به خداست.
پس آتش‌بس اگر قرار است مقدمه‌ی سازش و عقب‌نشینی باشد، از جنس همان «تجربه تلخ» است که بار دیگر دشمن را گستاخ‌تر خواهد کرد. اما اگر نشانه‌ای از قدرت و ابتکار میدان باشد، می‌تواند ابزار تحمیل اراده باشد نه پذیرش خواسته‌ی دشمن.
در برابر دشمنی که هنوز بر اشغال، ترور و تحقیر ملت‌ها اصرار دارد، ایستادگی تنها راهی‌ست که عزت را تضمین می‌کند. تجربه‌ی خرمشهر باید بار دیگر، تکرار شود؛ نه فقط در خاک، که در ذهن، در سیاست، و در اراده‌ی یک ملت./ پایان پیام
