برترین‌ها: مهدی تدینی در اینستاگرامش نوشت: این شادی امین است و این مراسم کنفرانس برلین در سال ۱۳۷۹ است. به چندوچون این کنفرانس کاری ندارم. به گمانم لازم بود این صحنه‌ها را ببینید و نکته‌ای دربارهٔ شادی امین بگویم.

از لحظۀ شروع کنفرانس، فریاد شادی امین شروع شد و یک‌تنه توانست جلسه را به آشوب کشد و با درگیری فضای کنفرانس را از ساعت اول ملتهب کرد. بهانۀ اول او برای جنجال این بود که می‌خواست پیش از شروع برنامه یک دقیقه سکوت انجام شود. طبیعی است مجریان برنامه حق داشتند برنامه را آن طور که خود می‌خواستند اداره کنند و دستور خانم امین را اجرا نکردند؛ و همین بس بود تا او جنجال کند. و طبعاً وقتی کسی در سالن عربده می‌کشد انتظامات او را به بیرون از سالن هدایت می‌کند.

اما هم آن یک دقیقه سکوت انجام شد و هم امین بارها پشت تریبون رفت و حرف زد. اما همچنان همه جز خودش را مقصر می‌دانست، از سایر مردم تا برگزارکنندگانِ نشست تا پلیس، همه مقصر بودند! شادی امین، پیش‌ترها چریک بود و کارهایی هم که در این کنفرانس کرد، چیزی جز رفتار چریکی نبود.

البته او بعدها جامۀ چریکی را از تن درآورد و به دفاع از حقوق همجنسگرایان پرداخت و سال‌هاست در همین جامۀ جدید پای ثابت شبکه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور است؛ وقتی کسی را دائم در رسانه‌های بزرگ ببینید، ناخودآگاه گمان می‌کنید آدم بزرگی است؛ به ویژه اگر به جای لقب ناخوشایند “چریک”، مدافع حقوق فلان بخش سرکوب‌شده از جامعه معرفی شود.

امروز هم شادی امین به همان‌ شیوهٔ کنفرانس برلین عمل می‌کند. هیاهو می‌کند و مصادره می‌کند؛ با زور و چریکی‌گری. ماهیت پیدایش چریک‌ها این بود که یک اقلیت می‌خواست با ایجاد زخم‌های بزرگ و خونریزی جامعه را درگیر اهداف خود کند. مدت‌ها پیش از اینکه به عقل دیگر انقلابی‌ها برسد، دو سه روز پس از ۲۲ بهمن ۵۷ چریک‌ها به سفارت آمریکا حمله مسلحانه کردند. خب اگر جنگی میان ایران و آمریکا درمی‌گرفت و ایران ویتنام می‌شد، نون آن‌ها در روغن بود! شوروی در ایران مداخله می‌کرد، ایران با خاک یکسان می‌شد و بعد از ده سال خونریزی آمریکا می‌رفت و ایران مال چریک‌ها می‌شد… این روش چریکی است: زخم بزن تا بمیرد، بعد صاحب جنازه شو!

پس باید با داد و قال مصادره کنی! امین کوشید نیکا شاکرمی را به همین شیوه برای مقاصد خود مصادره کند. بابت آنچه خانواده گرامی شاکرمی از این بابت متحمل شد، متأسفم و این متن را هم به احترام آن‌ها نوشتم، به ویژه سرکار خانم نسرین شاکرمی، مادر گرامی نیکا، که به رغم داغ عظیمی که دیده، دریای متانت و نجابت است.